شدّت علاقه خدا به مهمان کردن بندهاش
ای انسان! چه بخواهی و چه نخواهی، چه بیدار باشی و چه خواب، ماه رمضان، «ضیافت» من میآید.
خدا میفرماید: ای انسان! چه بخواهی و چه نخواهی، چه بیدار باشی و چه خواب، ماه رمضان، «ضیافت» من میآید و با برکت و رحمتِ خودش تو را فرا میگیرد و مجبور هستی در ضیافت و مهمانی من شرکت کنی. این اجبار تکوینی خدا، از شدت علاقهاش به مهمان کردن بندگانش است. اینقدر علاقه داشته بندگانش را مهمان کند، که حضور در مهمانی را بر همه ضروری کرده است، و مهلت تصمیمگیری هم به ایشان نداده است.
خدایی که همیشه منتظر میشد تا ما خود به سوی او برویم، دیگر در این ماه منتظر اراده و اقدام بندههای خودش نشده و با وجوب تکوینی رمضان، انگار ناز خودش را کم کرده و دست همه را گرفته و بر سر سفرۀ رحمتش آورده است.البته بزرگی کرده است و بزرگان با کوچکترها از اینگونه رفتارها بسیار دارند. درست است که ما در دنیای معاصر، رابطۀ بزرگتر با کوچکتر را کمتر دیدهایم و یا اگر شنیدهایم به دلیل آنکه ما آدمها چون با هم مساوی هستیم، اینگونه رابطهها از سر ظلم و تعدّی بوده است و به دلمان ننشسته است، اما از بزرگترها نهتنها چنین رفتارهایی برای محبت کردن به کوچکترها، شور نیست بلکه بسیار شیرین هم هست.
منبع:http://bayanmanavi.ir