✿حوزه علمیه حضرت زینب (سلام الله علیها).مهران✿

اینکه بگوییم «من آدم نمازخوانی شدم و تمام شد!» کِسل‌کننده است. اگر دین را طوری تعریف کنیم که انگار می‌خواهد انسان را در یک وضع باثبات حفظ کند یا صرفاً او را از خطرات نگه دارد، این دین حوصلۀ آدم را سر می‌بَرد؛ این یک نگاه حداقلی به دین است.

از همان اول باید پویایی‌ و آن طلبِ مداومی که در روح انسان هست را بیدار کرد. از نظر روانی برای انسان لازم است که از همان اولِ مسیر، دربارۀ رشد برایش بگوییم.

باید هم اشتیاق‌مان را نسبت به «دائماً رشد کردن» بالا ببریم و هم تنفرمان را نسبت به رشد نکردن و متوقف شدن، تقویت کنیم. باید از ایستایی، پویا نبودن و بهتر نشدن دلمان بگیرد.

حجت الاسلام پناهیان